Pódeche gustar unha cántigaa primeira vez que a escoitas?
Cun poema pasa o mesmo
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
6 comentários:
Para min o mellor das cantigas é, despois de anos de coñecelas, escoitar versións, porque é como redescubrilas de novo e verlles matices que pasaban desapercibidos. Até parece que as letras din cousas distintas dunhas versións a outras, se están ben feitas. Cos poemas é algo difícil, mais tamén fai ilusión atopar referencias (non demasiado evidentes) nos poemas novos.
Totalmente de acuerdo.Saludo.
No medio do camiño da miña vida poucas veces atopei preguntas que tivesen unha única resposta perfectamente fechada, independentemente da perspectiva ou lente desde a que un pretenda responder. A que ti te fas é unha delas. A ver se lla atopamos cantando:
El azul del mar inunda mis ojos
el aroma de las flores me envuelve.
Contra las rocas se estrellan mis enojos y así toda esperanza me devuelven.
[eue, ti o retrouso]
Seguro que algun día, cansado y aburrido compartirás con alguien nuevo amanecer.
Trabajo de banquero bien retribuído
tu madre con anteojos volverá a tejer...
Como poder pode gustarche incluso antes de escoitala por primeira vez. Pero tamén pode non gustarche por moito que a oias.
pode oh pode
Ondas do mar de Vigo, se vistes ó meu amigo... que marchei!
Postar um comentário