A cara que pon teu paina escena do bico da peli
que espreitas sen que o saiba
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
18 comentários:
Hai algún macho sensible que teña collós a declarar que ás veces lle gustaría chorar a gusto nas películas?
Eu so chorín con Inthenameofthefather, Thewindthatshakesthebarley e mais cando Djukicfallouopenalti
(cunni)
Eu a primeira vez que chorei foi con Mujercitas, que quedei estantío e sen dar creto (e non estaba de resaca). A partir de aí xa foron moitas...
Buf, case nada. A min Loach sobrecolleume. Mujercitas non tanto, a verdade. Eu choro con cousas raras, como William Wallace berrando Freedom! ao final de Braveheart (certa conexión c'O vento que axita...). E logo clásicos lacrimóxenos: a despedida de Cinema Paradiso (calquera despedida en xeral), George Bailey abrazando aos fillos ao final de Que bello es vivir! e, por supostísimo, a morte da nai de Bambi!
eu tamén choro vendo pelis, que quere dicir iso, que son un tío sensible...
Fai pouco estuven revisando American pie 1; canto chorei, pensei que me iba mal...
Aí, machotes!
pero pra lághrimas, lághrimas, cando ó mona d'A Sociedade dos Poetas Mortos lle dá pra comer unha bala... aí si que era pouco matalo!
Hale, x'o dixen. Xa quedín descansado.
(cunni)
Amigho anónimo, eu sei de quen chorou cando ó mona de Camilo Nogueira lle deu por dimitir nunha debacle electoral. ás veces a realidade...parécese á fición.
De todas formas, deixádeme dicirvos que os machotes que parades por aquí sodes do que non hai.
Os machotes e as machotas, quería dicir.
Panda de maricallas!! Onde están os homes do país?
Estou de coña, que ainda choro cando morre Chanquete... Creo que nunca chorei tanto como no final de "Lágrimas Negras", de Ricardo Franco, xa o título é para chorar...
O triste triste triste é chorar co final de Que bello es vivir (que seguro que tamén a botan este ano). Eu non, eh? (faltoulle pouco, pero non). Meu avó é máis machote, que sempre chora co final de Capitanes intrepidos.
Eu a primeira vez que chorei cunha película foi con Bambi... hehehe a morte da nai non a poido soportar. Aínda que tamén me chegou cando en A milla verde o negro está a piques de ser executado e cando reaparece o señor Jingles.
É que xa fai falta ter o corazón de pedra de dente de cabalo para non chorar co final de Que belo é vivir... O Capra era un cabrón de moito carallo (figurado), explotando así as festas de gardar.
Bon, eu son un macho insensível ... anque teño que recoñecer que son varias as películas que me poden emocionar ata case arrincaren bágoas do meu sequísimo lacrimal... As pelis ranciotas revolucionarias (véxase 'Outubro' ou 'A fin de San Petersburgo') tenden a facer a laboura, anque se nos centramos no patético-tráxico, unha película tan tópica como 'A lista de Schindler' consegue tamén amolecerme todo... Un que sente moito filosemitismo, a pesares da existencia do Estado de Israel...
A música é a que me arrastra as máis das veces. Turra mellor dos sentimentos que as imaxes (alomenos, pra min).
Un saúdo!
Unha aperta de Ano Novo.
:)
Os nosos mellores desexos para 2007.
A familia pelacha
Mellor, a cara que pón sabendo que o espreitas.
eu nom choro com os filmes, choro nas portas dos bares, porque se me acava o mundo... e nunca há ninguém à espreita.
Postar um comentário