Quería un cabalo branco,"o de" Curro Jiménez
non "coma o de"
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
hai+cus vellos
caca+cu+peido+pis
pegado ao seu cu
pozo negro
-
▼
2006
(117)
-
▼
março
(14)
- Lugar de traballo
- O meu xoguete favorito
- Dito popular
- Díxoo ela
- Antirobalización!
- Pub Cachán, xoves 23, 22:30
- No asento de atrás
- O bico
- As "cuestións persoais"...
- Profilla un/ha filólogo/a
- O pic-nic de San Lourenzo
- mpG (música pirateable en galego)
- Cola-cao-con-zucre-con-pan-con-leite
- De que fuches?
-
▼
março
(14)
4 comentários:
daquela vez que lhe pedi aos [reis] magos o castelo dos pitufos só me trouxerom uns poucos pitufos soltos e mais gustarom-me muito e adivertia-me com eles fim :-)
Pois eu que son, ben se vé, dunha ou máis xeracións anteriores, o único que quería era todas as mariquitas do mundo (as mariquitas de papel recortables). E será por eso que me quedou a obsesión de que nunca teño zapatos dabondo.
Tiña eu unha boneca á que se lle quitaba a cabeza. Un día deixeina decapitada enriba duns sacos de trigo. cando volvín pasar por alí, a boneca estaba composta. Decapiteina, só por ver o que pasaba. Volveulle a cabeza ó seu sitio. Canto máis eu persistía na miña crueldade, a man benefactora máis recompoñía o desastre. Un día descubrino: era o meu avó, tranquilamente buscándolle o xeito ás dúas pezas.
Os meus xoghetes preferidos eran pouco convencionais: unha maceira moi alta, en Pantín, na finca dos meus abuelos, á que se podía rubir facilmente porque tiña moitas pólas que parecían os chanzos dunha escada do ben postos queestaban. Alá arriba víase o Atlántico, e podíanse comer mazás verdes, acedas. O propio mar era un xoghete. Os tellados, os muros, as paredes cheas de pintadas dos túneles das casas baratas ferrolás, que eu convertía en encerados... e o mellor, a comisaría de policía (chea de policías, claro)e a fonte que están na Praza da verdura en Pontevedra. A combinación dos dous elementos cuns globos de auga era divertídísima... Por algo Lores mudou a fonte de sitio, e agora está no máis baixo da praza >:(
Postar um comentário