Imposible encariñarse
contra toda a familia
cun animal comestible
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
5 comentários:
E aínda a ver como poñerse de acordo no que é ou non animal comestible... Cales son os requisitos mínimos?
Se cando lle pos nome ao bechiño os adultos xa poñen cara de circunstancias, é comestible. Pasaría coa parrula Troia (non é, eue?) e pasou na casa do meu avó co pucho Rodolfo e a galiña Pilar...
Na miña non hai problema, dámoslle a millor vida posible a cada a animal (sobre todo aos comestibles); ofrecémoslle o noso cariño ( ás veces teño pillado a alguén no cortello dándolle algo máis); coidámolos e despois valoramos a súa aportación á mesa sen dubidare.
En canto aos requisitos, na nosa familia non se lle fai ascos a nada, sobre todo se é da casa e sabemos que inxerían: becerros, porcos, galiñas e galos, coellos, años, gatos...
Outro día cóntovos o dos animais exóticos na Barxa...
Queremos saber o dos animais exóticos na Barxa.
O estatuto de "comestible" varía xeográfica e temporalmente, como ben apunta o Pándigo.
A parrula Troia (viña nunha caixa de zapatos que puña Troyka) tívome como valedor amoucado cada vez que se sacaba o tema do "pato a la naranja" até que morreu de vella. Gustábame que sempre parecía que sorría. Foi o/a único/a parrulo/a que entrou na miña casa, un país de ghaliñas
O do coello Felipe... Morreulle a nai e criámolo a biberón, foi o único que sobriviviu dos 7. Miña avoa sempre foi partidaria de botalo á pota, pero como as nenas se encariñaron con el resignábase a ver como enghordaba.
Total que un camión sen freos acabou na horta e tivemos que meter a Tarzán, o pastor alemán no cerrado para que o camioneiro puidese sacar o camión sen perigo á súa integridade física. E alí foi onde Tarzán coñeceu ao bo de Felipe que lle saiu ao encontro a saltiños como facía con nós.
Postar um comentário