Acaricio na túa pel
a marca das miñas sabas
Antes de que cicatrice
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
9 comentários:
É moito mellor que cicatricen as marcas das sabas alleas ca que se ulceren.
Concordo. En todo caso, as marcas, en efecto e non en potencia, parécenme fermosas
Entre programas da Real Filharmonía e noticias sobre teatro, as marcas das saba todavía duran.
Que fermoso: petroglifos na Lua :-)
eue... acaricio nas túas sabas as marcas da miña...
Lúa, aínda te levo na pel...
Circe, grazas por acrecer a imaxinaría cos petroglifos. Son a miña debilidade. Un comentario moi enriquecedor.
Pándigo, non conte por aí os nosos segredos... ;-)
Carallo!
qué exitazo no blog, eh, eue? Non pode liscar un nen dous días, e xa atopa 2 entradas novas e sinnúmero de comentarios...
Hai feridas que nunca cicatrizan. As súas marcas teñen a súa estética, e solfexan unha linguaxe de fidelidade e noites tormentosas...
Na vez de esvaecerse co tempo, cada vez son máis fondas... Vouche estrañar.
Pándigo, non sabía eu desas cousas!!!
Pois si, Fra, estou que non cagho (e isto é un paradoxo neste blog).
Aproveito para vos dar as grazas a todos/as os/as que me ledes.
Eu a ti tamén, Luíña. O do Pándigo pódocho explicar...
Postar um comentário