-Eu
toda a vida fun así:
ghallegha dreita.
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
14 comentários:
da dereita sonche todos e todas as de matamá...
... pero o desta señora é con razón, cos netos que tuvo...
Teño que empezar a moderar comentarios, Pándigo ;-DDD
Eh... si, Musgallo.
A frase díxoma unha vez que a gravei para a clase e sáltame: "E non che falei xa ghallegho bastante." Esta muller aprendeume a falar.
Eres cuspidiño a ela.
Unha aperta.
:)
Mimá, que trabalhinhos passaram nossasabuelas. E o pouco que lhe-lo agradecemos. Bonito post. Galhego verdá.
Eu tiña unha avoa ben simpática. Cando morreu fixémoslle a homaxe de lembrar as súas ocorrencias mentres velabamos o seu corpo arredor da súa cama. Chorábamos coa risa.
Agora lembro cando comentaba, a propósito dunhas veciñas que "cortaban o castellano que hai que velas. Ca! moi ridículas son!" Sempre houbo a quen lle deu vergonza "Ser como é"
¡E que sexa por moitos anos! (e nós que o vexamos)
Ten que ser curioso escoitar unha abuela en inglés, Flor de Lis; e moi enriquecedor. ;-)
Se me vises na versión actual, aínda máis, Marinha (polo que din).
Silvio di "los muertos de mi felicidad". Nós, tamén "os escravizados da nosa felicidade", Sub H.
Non che hai mellor velorio ca ese, Suroeste. Eu aprendín coa morte dos outros/as tres que a vida é demasiado curta coma para non loitar ata a morte.
Vaia ...Nunca pensei "seguira" citando a Silvio ;-)
Perdoade a intromisión, pero alguén se nos ofrece para nos dar aulas particulares de lingua. Levade moito papel porque o tío cagha brando: galegocorrecto.blogspot.com
Encántame a túa avoa, Musgallo! Ogallá todas as mulleres fosen quen de facer o que lles peta e manter a ilusión así. Iso chámase estar vivo/a.
Grazas, farloppo, pola ligazón.
Que mala hostia temos, Circe... Aínda me gusta certo Silvio. O seu alcume... é unha latinización?
Hahaha!
E moitas grazas polo cumprimento.
Musgallo, que envexa retroactiva me dás. Saltáronseme as bágoas da risa cos contos da tua avoa. A miña avoa era a antítese da tua, pobre muller. Así que disfrútaa e cóntanolo.
Únome ao agradecemento polo paveras que son as cousas da túa avoa, Musgallo. ;-)
A min o que me rebenta é a morriña chunga do franquismo que provoca tanto cura con bo rollo.
Ah, e blog non terá, pero ben que gasta perfil de blogger, pillabana... Será que non o quere dicir? ;-)
Postar um comentário