Tiñas dúas caras
Mira que eras falso,
Gusiluz
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
10 comentários:
POis o meu só tiña unha cara (era dos pequeniños, que eran máis baratos). Levaba cada susto pola noite por culpa del...
Por qué??.
;)
Porque estaba tan tranquila adormecendo e de repente vía unha luz... O mesmo me pasa agora cun "Dios Mío" de "El Jueves" que teño enriba da cama, unha pegatina fosforescente que deixou a anterior inquilina (quen sabe, igual tiñe o seu aquel ter a Dios enriba da cama...)
Eu tampouco tivem gusiluz, tinha um minha prima. A mim já me enganaram bem com o Tristón, deveria estar proibido aproveitar-se assim dos sentimentos dos cativos.
Na minha aldeia dizemos «verme de luz», é muito menos metafórico. O da velha fazendo papas já o tinha ouvido.
Este verán, alá polo mes de agosto, temén vin e observei un vagalume entre unhas xestas secas, no medio da Serra do Xurés,na pista que vai do Entrimo a A Illa, pero tamén é certo que aparecen solitarias, coma un pequeno resto de algo que se acabou...
En entornos coma este aínda é posible velas, unha das marabillas da natureza. Outra cousa que facilita velas é saír aos camiños e ao monte e observar e fixarse moito, isto tamén se está a perder.
Espero que o eue e a lúa tamén tuveran ocasión de vela
Efectivamente, vimos moitas vellas facendo papas este verán, pándigo. que ganas de que chegue o bo tempo para ir ao monte!!!
Eu nunca vin un lucecú. Creo que a proximidade de Rockanrolltown inflúe moito: non podemos ver as estrelas ben, os animais foxen... Unha desgraza.
Eu de pequeno pedinlle aos Reis o cabalo de Curro Jiménez, que era branco. Cando vin o día 6 aquela cousa de plástico con rodas que arrandeaba púxenme de morros. Eu quería o de verdá!
Graciñas polos comentarios todos. Desde logho, sodes ben adivertidos!
Eran outras infancias... e iso de ter dúas caras aínda podía ser algo misterioso e amedrentador...
A semana pasada, no hora do conto da sobremesa dos 50 pícaros cos que como cada día, inventamos unha historia entre todos. Algúns fragmentos:
Neno 1: Pues yo quiero que el personaje sea un grifo.
-Algunha cara rara-
Eu: Pois vas ter que explicarnos o que é, que penso que hai amigos que non o saben.
Neno 2: Es lo que hecha la agua.
Neno 1: Noooooooo! Tiene cabeza de aguila y cuerpo de león.
Neno 3: Pues yo quiero que sea un hipogrifo! que es más fuerte que el grifo.
Eu: E que teñen de diferente?
Neno 3: Pues el hipogrifo es como el grifo pero tiene también piernas de caballo.
4 e 5 aniños, gustariame ver ao gusiluz diante deles!
o hipogrifo é un animal que aparece nas historias de harry potter (parecese bastante a descrición que fan os nenos). o que me parece raro e que xa con catro anos leran os libros do neno mago. supoño que verían as pelis...
E porque non botaban historia ningunha de Prisciliano ou Breogán pola tele, musgallo... hehehe!
Como molan as historias dos teus nenos, caladinha, coma aquel que quería casar co seu mellor colega, porque agora xa se podía e había "un sitio" que lles daban nenos en adopción a dous papás ou a dúas mamás. Un saúdo
Postar um comentário