-Eu
toda a vida fun así:
ghallegha dreita.
Assinar:
Postar comentários (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
(hai medo)
Quen son
Iso, glosas
Este blog pronúnciase
con gheada e seseo
con gheada e seseo
vou mandar unha carta...
outras cachas
hai+cus
- Arredemo
- As crónicas prusianas
- As túas balas
- Blogaliza
- Brétemas
- Cabrafanada
- Depósito
- Galiza Indymedia
- Noites de Lúa Neghra
- O Leo i Arremecághona!
- A pícara de Allegue
- Cinema Friki
- De paso
- Derd'eiquí
- Fabas contadas
- Nubosidade variábel
- O fotoblog de kate
- Ovnis e isoglossas
- Paraxe do incordio
- Toxos e mimosas
hai+cus vellos
caca+cu+peido+pis
pegado ao seu cu
20 comentários:
da dereita sonche todos e todas as de matamá...
... pero o desta señora é con razón, cos netos que tuvo...
TUAVOA, non?
Teño que empezar a moderar comentarios, Pándigo ;-DDD
Eh... si, Musgallo.
A frase díxoma unha vez que a gravei para a clase e sáltame: "E non che falei xa ghallegho bastante." Esta muller aprendeume a falar.
no tapergüare da miña memoria teño algo así como un "that thing you do!"...
Eres cuspidiño a ela.
Unha aperta.
:)
Mimá, que trabalhinhos passaram nossasabuelas. E o pouco que lhe-lo agradecemos. Bonito post. Galhego verdá.
Eu tiña unha avoa ben simpática. Cando morreu fixémoslle a homaxe de lembrar as súas ocorrencias mentres velabamos o seu corpo arredor da súa cama. Chorábamos coa risa.
Agora lembro cando comentaba, a propósito dunhas veciñas que "cortaban o castellano que hai que velas. Ca! moi ridículas son!" Sempre houbo a quen lle deu vergonza "Ser como é"
¡E que sexa por moitos anos! (e nós que o vexamos)
Ten que ser curioso escoitar unha abuela en inglés, Flor de Lis; e moi enriquecedor. ;-)
Se me vises na versión actual, aínda máis, Marinha (polo que din).
Silvio di "los muertos de mi felicidad". Nós, tamén "os escravizados da nosa felicidade", Sub H.
Non che hai mellor velorio ca ese, Suroeste. Eu aprendín coa morte dos outros/as tres que a vida é demasiado curta coma para non loitar ata a morte.
Vaia ...Nunca pensei "seguira" citando a Silvio ;-)
Pois miña avoa éche moi progre, ou iso lle parecerá a ela e a algúns...votou sempre ao PSOE e nestas útimas ao BNG. Ten 83 anos e bota crema anti-celulítica, garda no caixón bandas de cera para arrincar non sei que pelos, estrea cada Nadal unha braga encarnada. Ademais hai pouco chegou cun farrapo deses que lle chaman "tentación" e que ela di que é "un salto de cama", pero supoño que se quere referir a un salto para chimpar da cama e non para enfiar nela. Ai, que estramonía de muller...! Se un día a temos que levar de sopetón ao médico porque lle deu unha volta, como din os vellos, non che digo nada...Que curioso, iso da volta, non? revirarán? porque a miña vella revirada éche abondo, pero en fin...cada un coa súa crus...
Perdoade a intromisión, pero alguén se nos ofrece para nos dar aulas particulares de lingua. Levade moito papel porque o tío cagha brando: galegocorrecto.blogspot.com
Encántame a túa avoa, Musgallo! Ogallá todas as mulleres fosen quen de facer o que lles peta e manter a ilusión así. Iso chámase estar vivo/a.
Grazas, farloppo, pola ligazón.
Que mala hostia temos, Circe... Aínda me gusta certo Silvio. O seu alcume... é unha latinización?
Non che havía ghustar tanto se che colleran as luvas de pel para esfollar o millo, non. Por certo, non sei se che dixen que de moemnto non atopei bló tan entretido coma este...
Hahaha!
E moitas grazas polo cumprimento.
Musgallo, que envexa retroactiva me dás. Saltáronseme as bágoas da risa cos contos da tua avoa. A miña avoa era a antítese da tua, pobre muller. Así que disfrútaa e cóntanolo.
Únome ao agradecemento polo paveras que son as cousas da túa avoa, Musgallo. ;-)
Jo, sinto, teño moitísimas dela pero este non é o meu bló (eu non teño ningún. Ademais, a min mólanme os vellos de sempre, agás a doña Herminia de Cuéntame (tamén odio a Carlitos e tamén a Toni, ese revolucionario de pacotilla que só ten o mérito de ser o inútil camarada rubio que calquera día morre por inanición). E o que me superaba xa era a parva da vella aquela da fabada asturiana que resultaba crispante. Cada un no seu sitio, eh? A ver que carallo fan os españois agora no Tarasca? e que carallo fai ese cura tan progre no Cuéntame? A min non me ghusta nada a mestura (bueno, non interpretedes mal, eh? que misturas coma a do millo co centeo dá a boroa e mola e despois eu aínda lla boto ao cola-cao: entendede a metáfora). Bueno, xa outra vez falei demasiado e vai vir a compi de Taboada e botarme a bronca.Ah! por certo: hai unha presentación dun livro de poesía este xoves na livraria Sargadelos ás 8 da tarde. Non hai pinchos.
A min o que me rebenta é a morriña chunga do franquismo que provoca tanto cura con bo rollo.
Ah, e blog non terá, pero ben que gasta perfil de blogger, pillabana... Será que non o quere dicir? ;-)
je,je...Oistedes falar do cura de Xermade? Seica en Entroido ninguén pode oír a misa sen entrar cun disfarce na igrexa e nada: vellos e novos vestidos de entroido. O mesmo cura predica desde o púlpito disfarzado de demo, con cornos, rabo e orquilla. Vén aí o tempo das filloas (das orellas tamén pero téñolle algo de manía desde que pillei tamaño caghallón de anís del mono que seica era bo para os ghases, fuxan os ventos, ja,ja)e se queredes imos a Xermade.
Postar um comentário